ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ/ Kunsthalle Athena 13- 14 Ιουνίου 2011

.
.
Νομίζουμε πως ο ‘Aνθρωπος είναι δεδομένος. Κι όμως. Θα παλεύουμε
πάντα για τα αυτονόητα. Ενώ οι εποχές και οι καιροί κάνουν τους κύκλους
τους, ο ‘Ανθρωπος εξελίσσεται. Εντούτοις διατηρεί όλες τις άλλες στιγμές
και τις ξαναζεί. Η Ανθρωπότητα ξαναζεί συνεχώς την πρώτη της μέρα.
Ξαναζεί και ξανακάνει τις ίδιες ανακαλύψεις ενώ προχωρά και συλλέγει
νέες. Καμία εποχή δεν ήταν ούτε θα υπάρξει τέλεια, καμία εποχή δεν θα
εξαντλήσει την ανθρωπότητα μας.

Κι αν υπάρξει τέλος και έρθει μια τελευταία μέρα, αυτή θα
ανακεφαλαιώνει όλη την ανθρώπινη Ιστορία όπως ένας ’Ανθρωπος, δίχως
να το ξέρει, δίχως να ‘μαι σίγουρος, ανακεφαλαιώνει όλη την Ιστορία. Κι
αυτά που έγιναν κι αυτά που θα γίνουν, κι έτσι ο κάθε άνθρωπος με την
ζωή του, όπως την αποφασίζει, ψηφίζει για τους αιώνες που έρχονται,
συναποφασίζει για το τέλος.
‘Eχουμε την παράδοξη τιμή να ζούμε την αποτυχία της
Ανθρωπότητας. Υπάρχουν τρόποι να ζεις μέσα σ’αυτήν. Ο πιο επικίνδυνος
είναι αυτών που απολαμβάνουν σα δικαίωση την αποτυχία. Αρκούνται
στην καταγγελία με τον νου προσηλωμένο στα περιττώματα. Βρίσκουν
εκεί φως πολύτιμο. Η χαρά τους είναι η χαρά των ορνέων και πρέπει να
γίνει σεβαστή. Τα κοπάδια των κορακιών είναι όμορφα κι αυτά όταν
πετούν πάνω από τα χωράφια που καίει ο ήλιος. Η ερήμωση των σπαρτών
μετά την συγκομιδή είναι ένα κομμάτι της Ιστορίας που πρέπει να
αντικρίσουμε. Στην μυρωδιά της καμένης, από τον δεινό ήλιο, γης υπάρχει
κάτι πέρα από τον χρόνο, μια αίσθηση ελευθερίας.
Υπάρχουν όμως κι άλλοι τρόποι. Υπάρχει κι αυτός που βλέπει όσα
πεθαίνουν να τον σπρώχνουν στην αλήθεια. Ο τρόπος αυτών που βλέπουν
νόημα στην ανθρώπινη περιπέτεια όταν αυτή διαψεύδεται. Αυτών που
βαδίζουν στο τίποτα. Η μάλλον σ’ ένα τίποτα που δεν ολοκληρώνεται ποτέ.
Ενώ δεν υποτιμούν τη δικαιοσύνη, την ομορφιά, την ευγένεια, το αίσθημα
και την αίσθηση, το καλό και το κακό, την υγεία, ξέρουν πως δε μπορούν να
βασιστούν σ’ αυτά. Δεν μπορούν να εκτιμήσουν αυτά τα πράγματα το
γεγονός της ζωής. Και ζητούν και αισθάνονται πως κάτι άλλο εκκρεμεί
διαρκώς που είναι πιο κοντά στο τίποτα παρά στο κάτι. Και μένουν εκεί.
Και δε μπορούν να σταθούν. Κι αυτοί οι πάμπλουτοι άνθρωποι είναι
φτωχοί. Και η φτώχια τους πλουτίζει. Και η φτώχια τους είναι κρυφή και
βαθιά και κανείς δεν θα την δει και οι ίδιοι συχνά δε την γνωρίζουν και γι’
αυτό συχνά βασανίζονται αντί να χαίρονται. Και η φτώχια τους είναι τόσο
ανθρώπινη που θα τους καταδιώκει όλες τις ημέρες της ζωής τους.

Μπορείτε να κατεβάσετε το κείμενο σε μορφή PDF ΕΔΩ [Επιμέλεια Χρήστος Κοτσίνης]

Aυτή ήταν η συμμετοχή μου στο εγχείρημα «Αποχαιρετισμός» αυτό το καλοκαίρι: Ένα βίντεο μαζί με ένα κείμενο. Η συνθήκη ήταν: Δέκα Ηθοποιοί και Δέκα Εικαστικοί στον ίδιο χώρο (Kunsthalle Athena) ελεύθεροι να συνεργαστούν ή να συνυπάρξουν.

Το βίντεο που παρουσίασα έπαιζε διαρκώς χωρίς να σταματά ακριβώς και έχει σαν αφορμή την πυρκαϊά στην Πάρνηθα. Δείτε το μια στιγμή ήρεμη σε πλήρη οθόνη (Full Screen) και σε υψηλή ανάλυση (HD).

Ιδέα: Θέμις Μπαζάκα
Επιμέλεια: Θέμις Μπαζάκα, Μαρίνα Φωκίδη

Συμμετέχουν οι ηθοποιοί: Γιώργος Βαλαής, Κωνσταντίνα Βούλγαρη, Στεφανία Γουλιώτη, Άντζελα Μπρούσκου, Μαρία Πανουργιά, Αγγελική Παπούλια, Γιάννης Στάνκογλου, Γιώργος Συμεωνίδης, Θεοδώρα Τζήμου, Ιωάννα Τσάμη

Και οι εικαστικοί: Κωστής Βελώνης, Χριστίνα Δημητριάδη, Lo-Fi, Παντελής Μάκκας, Αλέξανδρος Μιστριώτης, Θοδωρής Προδρομίδης, Παντελής Παντελόπουλος, Δημήτρης Παπαδάτος, Σωκράτης Σωκράτους, Δημήτρης Τάταρης

Συμβουλευτική επιτροπή: Ορέστης Ανδρεαδάκης, Άντζελα Δημητρακάκη, Έλενα Καρακούλη, Νίκος Παπαστεργιάδης, Γιώργος Τζιρτζιλάκης

Βοηθός Επιμέλεια: Απόστολος Βασιλόπουλος, Ελεάννα Παπαθανασιάδη
Εθελοντές: Δάφνη Μαγγαλούση, Αγγελική Ρούσσου