You are currently browsing the category archive for the ‘Uncategorized’ category.
The English text HERE —-> TOMORROW IETM 2013
Το κείμενο στην Ελληνική —-> TOMORROW IETM 2013 GREEK
I was invited to give the opening speech of an international meeting that took place in Athens. The atmosphere was nice and the public was also «fantastic». The whole 4 day meeting was under the general title «TOMORROW». Προσκλήθηκα να κάνω την εναρκτήρια ομιλία του συνεδρίου του Διεθνούς Δικτύου IETM** στην Αθήνα. Ο γενικός τίτλος ήταν το: «Αύριο». Η Ατμόσφαιρα ήταν ζεστή και το κοινό εξαιρετικό.
Where are we going? Why Athens? What about Art?
Που πάμε; Γιατί η Αθήνα; Και η Τέχνη;
The speech revolves around three themes, Athens, Art, Tomorrow. All of them, of course under the shadow of the current crisis.
Η ομιλία εξελίσσεται γύρω από τρεις άξονες, Αθήνα, Τέχνη, Αύριο. Όλα αυτά βεβαίως κάτω από την σκιά της «κρίσης».
FULLSCREEN is better/[English and French commentary follows below]
Έγινε το 2000. Στη Μασσαλία ή μάλλον έξω από την Μασσαλία, η σχολή είναι στην είσοδο ενός εθνικού πάρκου. Ξεκίνησε χωρίς να το καταλάβω στις στιγμές που σταματούσα να δουλεύω ένα άλλο βίντεο. Ήταν οι πρώτες μου ώρες στο μοντάζ κι αυτό επρόκειτο να είναι το πρώτο μου βίντεο. Μόνος στο μεγάλο στούντιο της σχολής. Νύχτες, μέχρι το πρωί, με μια ερημιά που πότε με καθησύχαζε πότε με τρόμαζε. Κάποια στιγμή κι ενώ το έψαχνα σαν σε σκοτεινό δωμάτιο το βίντεο εμφανίστηκε. Είχε ήδη παραγκωνίσει το αρχικό…
It was done during my studies in Marseiile the year 2000. Night spend after night I knew there was something in that phrase. I longed for it. More as a poet who voices poetry, less as an actor who speaks a play.
The citation comes from «La folie du jour» of Maurice Blanchot. I was longing for the silence we are all in, drowning in the unspeakable. Making this work was a moment of relief..
The (original) french version follows…
It is made to be screened without a title, because in reality it doesn’t have any..
J’ai «maintenu» longtemps la phrase de Maurice Blanchot avant de la «toucher». Après une longe insistance de sa part, je me suis posée la question: «Que faire avec?» Cette vidéo m’est survenue pendant la préparation d’une autre. Je l’ai travaille pendant la nuit, a mon école, a l’époque, c’était le sort des novices… J’ai du rester éveillé. Cette vidéo est mon point de départ, ma première. («La folie du jour» est publier en 1973, nous sommes apparus ensemble… )
Πληροφορίες/ Κείμενα/ Εικόνες ΕΔΩ
Description, reflexions, stills ICI
Description, Reflexions, stills, etc (in Greek and in French for the time being) HERE..
Καλύτερα να το δείτε σε ολόκληρη την οθόνη (fullscreen/έχει ένα κουμπάκι, πάνω στο βίντεο, κάτω δεξιά)
Version Grecque. Mieux vue en pleine écran.
Viewed in a loop, with no begining or end actually and much better on a Fullscreen.
The description, some thoughts, stills, etc HERE..
Φτιαγμένο να κυλά χωρίς αρχή ή τέλος, κυκλικά. Πολύ καλύτερα να το δείτε σε ολόκληρη την οθόνη (fullscreen/έχει ένα κουμπάκι, πάνω στο βίντεο, κάτω δεξιά)
Περισσότερα ΕΔΩ
Installée la piece est diffusée en loupe. Préférable en pleine écran.
Description, reflexions, stills (en anglais pour l’instant) ICI
LA VUE/ Η ΘΕΑ
Why is this ALL happening? We don’t know.
There is something utterly inaccessible in the Rousselian text; which is himself, and the reason why he does all things.
His work resists psychology and theory and explanation, it is so opaque, it becomes a universal metaphor.
The texts explode, like crystals around an invisible point. This point is, probably, the fact that… we are here.
My piece, entitled “La Vue”, is also related to Courbet’s “L’ Origine du Monde”. A landscape is created, in my mind, through the juxtaposition of the works of these two Gentlemen. I revolve around it.
We all behave as if the questions were unnecessary, or granted. Contrary to the expanding nature of Roussel’s work I am bending my body, I am leaning inwards. I try to approach the first question, as a child, like Roussel I am not trying to explain, I only go there, playfully, without underlining much the danger, the risk, the imminent despair, the desire.
LA VUE/ Η ΘΕΑ
Μα γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Δεν ξέρουμε.
Υπάρχει κάτι οριστικά απροσπέλαστο στο «κείμενο» του Ρ. Ρουσσέλ, το οποίο είναι αυτός ο ίδιος. Καθώς και ο λόγος που έγραψε και ταξίδεψε και έζησε.
Η γλώσσα του αντιστέκεται στην ψυχολογία, στην θεωρία και στην εξήγηση, είναι τόσο αδιαφανής ώστε καταλήγει μια παγκόσμια μεταφορά, ένα μνημείο του αινίγματος. Τα κείμενα ανατινάσσονται σε αργή κίνηση, αναπτύσσονται μανιασμένα με τάξη σαν κρύσταλλοι γύρω από ένα αόρατο σημείο. Αυτό το σημείο είναι, πιθανότατα, το γεγονός πως είμαστε εδώ…
Το έργο που παρουσιάζω, με τίτλο «LA VUE», σχετίζεται επίσης με το έργο του Γουσταύου Κουρμπέτου () (Gustave Courbet 1819-1877)
«L’Origine du Monde». Ένα τοπίο γεννιέται, στον Νου μου, από αυτή την παράθεση.
Συμπεριφερόμαστε, επί τω πλείστον, σαν να μη χρειάζονταν οι ερωτήσεις και η δίψα, κάποτε δε, σαν να είναι δεδομένες. Αντίθετα με τον διαστελλόμενο χαρακτήρα των κειμένων του Ρουσσέλ εγώ λυγίζω το σώμα και συστέλλομαι. Θέλω να πλησιάσω την πρώτη ερώτηση, με τρόπο παιδικό, σαν τον Ρουσσέλ δε προσπαθώ να εξηγήσω, μόνον πάω εκεί, χωρίς να υπογραμμίζω πολύ τον κίνδυνο, την επικείμενη απελπισία, τον πόθο.
___________________________________________________________________________________________
Ο Τίτλος και η αφορμή της έκθεσης αφορά στο ομότιτλο κείμενο του Ραιημόν Ρουσέλ (Raymon Russel 1877- 1933)
ενός πολύ ιδιαίτερου Γάλλου συγγραφέα που όσο περνάν τα χρόνια τόσο αυξάνεται το ενδιαφέρον γύρω από το έργο του. Ήταν νευρολογικά ασθενής και μόνον λόγω της μεγάλης περιουσίας που κληρονόμησε μπόρεσε να ζήσει μια «κανονική» ζωή και να γράψει μέχρι τα 56 του χρόνια οπότε αυτοκτόνησε στο Παλέρμο. Τα κείμενα του είναι σαν παιχνίδια που χτίζονται μέσα από περιορισμούς που έβαζε ο ίδιος στον εαυτό του. Κάτι που θυμίζει την ομάδα Oulipo αλλά και τους «Σουρεαλιστάς» οι οποίοι και τον λάτρεψαν (ενώ ο ίδιος ο Ρουσσέλ έλεγε πως δεν τους κατανοούσε). Δεν φόρεσε ποτέ ρούχο πάνω από δύο φορές και έκανε τον γύρω του κόσμου δύο φορές αλλά δεν βγήκε ποτέ από το ξενοδοχείο του…
[Stills and Texts written for a video installation presented in KunstHalle Athina during the Inaugural event.]
While European Legitimacy dies… While the Consuming Paradise dies… While «hope» dies in a cityscape abandoned, devoured, manipulated… While Economie devours, blatantly (enfin!) Politics without understanding what this is all about…
I look at this mess. I foresee more hope in this agonising state than in virtual realities of the recent past.
I hold on the light that comes through the window, I follow my hand while it moves. No matter what we do, we are doing something.
Ενώ οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί χάνουν την νομιμότητα τους. Ενώ ο καταναλωτικός παράδεισος σβήνει. Ενώ η ελπίδα πεθαίνει σε μια πόλη εγκαταλημένη λεηλατημένη, παραπλανημένη. Ενώ η Οικονομία κατασπαράζει, απροκάλυπτα (επιτέλους) την Πολιτική χωρίς να καταλαβαίνει περί τίνος πρόκειται… Κοιτώ την σύγχιση. Αναγνωρίζω περισσότερη ελπίδα σ’αυτήν την αγωνία απ’ ότι στις ψευτοπραγματικότητες του πρόσφατου παρελθόντος.
Πιάνομαι στο φως που μπαίνει από το παράθυρο, ακολουθώ το χέρι μου ενώ κινείται.
Ότι κι αν κάνουμε, κάνουμε κάτι.
«While dreams die» I look around.Sometimes I stand devastated by love,by time,by History.While dreams die, scribbling can be a great comfort.On papers and walls, with gestures on the air, just by being there.Scribbles when you look at them are not scribbles any more.They can be mirrors precise and they can be meeting points,proofs of life, manifestations of imperceptible winds.
«Ενώ Όνειρα πεθαίνουν» κοιτώ γύρω. Κάποιες φορές κάθομαι συντετριμένος από την αγάπη, τον χρόνο, την Ιστορία. «Ενώ όνειρα πεθαίνουν» μπορεί το να μουτζουρώνεις να είναι μεγάλη παρηγοριά. Σε χαρτιά και τοίχους, με χειρονομίες στον αέρα, απλά και μόνο όντας εκεί.Οι μουτζούρες όταν τις κοιτάς δεν είναι μουτζούρες πια. Μπορούν να γίνουν καθρέφτες ακριβείς και μπορούν να γίνουν σημεία συνάντησης, αποδείξεις της ζωής, εκδηλώσεις ανεπαίσθητων ανέμων.
There is that moment we all know, when you are making lines on paper without knowing what, why or even when. These things that are impossible to recreate, this state of absence is one of the most precise manifestation of oneself.
I see scribbles from two different angles. The first evolves from the specific to the general and describes the impossibility to describe oneself, it defends man, retains hope, calls for attention. The second one considers the world as a mass of flowing forces that have a long forgotten source. Man is entangled within. The Agony and the chaos we are entering now is not new, it is an expression of an inherent quality of our world.
Slowly, steadily, our bodys float in the matter.
I see scribbles from two different angles. The first evolves from the specific to the general and describes the impossibility to describe oneself, it defends man, retains hope, calls for attention. The second considers the world as a mass of flowing forces that have a long forgotten source. Man is entangled within. The Agony and the chaos we are entering now is not new, it is an expression of an inherent quality of our world.
Slowly, steadily, our bodies float in the matter.
Υπάρχει η στιγμή που όλοι γνωρίζουμε, στην οποία κάνουμε γραμμές σ’ ένα χαρτί χωρίς να ξέρουμε το γιατί, το τι ή ακόμα και το πότε. Αυτά τα πράγματα που είναι αδύνατο να αναπαράγουμε, αυτή η κατάσταση απουσίας είναι μια από τις πλέον ακριβείς εκδηλώσεις του εαυτού.
Βλέπω τις μουτζούρες από δύο διαφορετικές οπτικές γωνίες. Μία που αναπτύσεται από το ειδικό προς το γενικό και περιγράφει το απερίγραπτο του εαυτού και έτσι υπερασπίζεται το ανθρώπινο, συγκρατεί την ελπίδα, επιστά την προσοχή. Και μιαν άλλη που θεωρεί τον κόσμο σαν μια μάζαδυνάμεων και συνειδήσεων που ρέουν, η πηγή τους έχει ξεχαστεί. Ο άνθρωπος βρίσκεται μέσα σ’ αυτήν την ροή. Η αγωνία και το χάος που γνωρίζουμε τώρα δεν είναι κάτι νέο. Πρόκειται για την εκδήλωση μιας εγγενούς ποιότητος του κόσμου. Αργά, σταθερά τα σώματα μας επιπλέουν μέσα στην ύλη.
(LE TEXTE FRANCAIS DU CATALOGUE SE TROUVE EN BAS…)
Η θέση του Νοβαρινά είναι πως οι λέξεις δεν υπάρχουν για να εξηγήσουν τον κόσμο αλλά για να τον ελευθερώσουν από τις εξηγήσεις από τις παγωμένες εικόνες του νου, για να σπρώξουν τον άνθρωπο μακριά από την λατρεία των πραγμάτων, μακριά από κάθε μορφής εμπόριο, στο θαύμα.
Πέμπτη 6 Μαίου θα παρουσιάσω ένα έργο βασισμένο στο κείμενο «Μπροστά στον Λόγο» του Βαλέρ Νοβαρινά. Το πρόγραμμα της ημέρας ξεκινά στις 7:00 και το δικό μου «εμφανίζεται» στις 8:20. Είναι 4 μέρες (3-6 Μαίου Σίνα 31)γύρω από το σύγχρονο θέατρο (http://www.ifa.gr/). Η Πέμπτη είναι όλη αφιερωμένη στον Βαλέριο Νοβαρινά. Από τις πλέον σημαντικές εν ζωή προσωπικότητες του παγκόσμιου θεάτρου. Απόλυτος, εντατικός, ιερός, γελοίος και αποφασιστικά χωμάτινος. Ελευθερώνοντας και το σκηνοθέτη και τον ηθοποιο βάζει για πρωταγωνιστή τον Λόγο. Τις λέξεις. Ενάντια στις εξηγήσεις, ενάντια στον Δυτικό πολιτισμό.
Θα μπορούσε να είναι μια ευκαιρία να γνωρίσει κανείς το έργο του.
Παραθέτω από το βιβλίο «ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΛΟΓΟ» (μετ. Λουίζα Μητσάκου):
«Προσπαθώ να αγωνιστώ, να δώσω μάχη, μαζί και με άλλους πολλούς, ενάντια στην μηχανιστική εικόνα του ανθρώπου που αέναα ανασυντίθεται εντός μας.»
Αυτό που θα παρουσιάσω είναι ένα βίντεο που τοποθετείται ανάμεσα στα εικαστικά και το θέατρο, ανάμεσα στον λόγο και την εικόνα. Ανάμεσα στην ποίηση και τον στοχασμό που για μένα πολύ φυσικά συναντιόνται.
Ακολουθεί το κείμενο που έγραψα για τον κατάλογο (Γαλλικά επίσης, όχι μόνο για τους Γαλλόφωνους φίλους, η μετάφραση γεννά άλλες διατυπώσεις)
Μπροστά στην οθόνη του Λόγου
Όταν οι λέξεις επιτίθενται στον κόσμο, για να του δώσουν χώρο, και τον κατασπαράζουν, για να του δώσουν νόημα, το κάνουν με την γυμνότητα τους. Η αντίφαση και η αδύναμία των λέξεων να υπάρξουν είναι η πηγή της εξουσίας τους.
Εθισμένοι, όλοι, ζούμε μαζί τους, στις όχθες τους, πεινασμένοι πάντα και μισοί. Αυτή η αποκάλυψη σπάζει τις εικόνες στα δυό, στα τέσσερα, στα οκτώ κομμάτια και γεννά τις “δέκα χιλιάδες μορφές” κι έτσι ο κόσμος έχει χώρο να αστράψει, ν’ αφήσει λίγη ελπίδα ομολογώντας το ψέμα του, πως είναι κάτι που δεν είναι.
Οι Ελληνικές λέξεις θρυλείται πως αναγκάστηκαν, περισσότερο και νωρίτερα από άλλες, να βρουν τρόπο να γραφτούν και έδεσαν τον λόγο με το φως κι έτσι, μετά την κατάρα της γραφής, οι λέξεις κρέμονται από τον ήλιο, σιωπούν με το σκοτάδι.
Όταν πάλι ήρθε ο ηλεκτρισμός, ο παλμός των κινούμενων εικόνων, το βίντεο, οι λέξεις, υποτάχθηκαν στον χρόνο. Τώρα η απελπισία τους δεν έχει όριο, η δύναμη τους να δείχνουν με εικόνες πως υπάρχει μια τρύπα στον κόσμο έγινε πολλαπλάσια. Ο καθρέφτης των εικόνων έσπασε μέσα στον εαυτό του.
Στον τόπο που ο Λόγος λατρεύτηκε και έγινε σάρκα δεν μπορούν να ακινητοποιηθούν τα “πράγματα”, η αλήθεια έχει πόδια, πάει μια από δω και μια από κει, μειδιώντας στην βιομηχανία της εξήγησης. Είμαστε μόνοι, ερεθισμένοι, απέναντι στο έρωτα της ερώτησης*.
* Η λέξη έρωτας στα ελληνικά: η φλογερή επιθυμία του όντος, ψυχή τε και σώματι, χωρίς διάκριση μεταξύ σάρκας και πνεύματος.
http://raymondrousselinathens.wordpress.com/
http://vimeo.com/4676721
Devant l’écran de la Parole
Quand les mots attaquent le monde pour lui offrir de l’espace, quand ils le dévorent pour lui donner du sens, ils le font avec leur nudité. La source de leur pouvoir réside dans leur contradiction, dans leur impuissance.
Nous vivons intoxiqués par les mots, nous nous battons à leur rives, toujours affamés, inaccomplis, en éveil. Cette révélation constante brise les images en deux, en quatre, en huit pour faire naitre les “dix millions de formes”. Car ce n’est qu’en avouant son mensonge, son être qui n’est pas que le monde trouve une place pour rayonner, éclairer, éblouir.
On raconte que les mots grecs ont été obligés plus et plus tôt que d’autres à se faire écrire. La parole a été ainsi vue, elle a été accrochée à la lumière. Après l’avènement du fléau de l’écriture les mots font référence au soleil et ils se taisent dans l’ombre.
Et quand, encore, l’électricité est apparue, quand notre vision fut atteinte par les battements des images en mouvement (la vidéo), à ce moment là, les mots ont été d’avantage soumis au temps et à la durée. Maintenant leur désespoir est sans bornes. Leur force à montrer qu’il y a un trou béant dans le monde est multipliée. Le miroir des images est brisé en lui même.
Au pays où le Verbe a été vénéré et devenu chair, les objets ne peuvent plus rester immobiles. La vérité va à pied, elle va et vient et son sourire archaïque s’adresse à l’industrie de l’explication.
Nous sommes seuls, excités, face à l’éros* de l’erotissis (question).
*L’ Eros grec: amour enflammé de l’être dans sa totalité corps et âme sans distinction entre le charnel et le spirituel
Alexandros Mistriotis est né au Canada, il a été élevé à Athènes et il a suivi des études d’Arts plastiques en France. Il recherche plusieurs langages artistiques, depuis l’écriture et la peinture jusqu’aux installations et l’internet. Son travail de plasticien comporte souvent des vidéos et des références à la littérature. Il a travaillé, entre autres, sur Homère, Raymond Roussel et Maurice Blanchot.
http://raymondrousselinathens.wordpress.com/
http://vimeo.com/4676721
[Note: IF THE SOUND CHECK IS NOT ANNOYING(means TOO LOUD) IT IS NOT OK.. :_) ]
META
Things do not end at the end. They end either before or after. «Meta» (After) which means something simple and obvious tranformed to a secret, just because time passes by.
This piece was intended for a public hall without chairs, were people talk, drink, do whatever they like… It is there. Like waiting something to happen. That is all, like somebody wispering in your ear his story.
ΜΕΤΑ
Τα πράγματα δεν τελειώνουν στο τέλος τους.
Τα πράγματα τελειώνουν πριν ή μετά ή ποτέ.
«ΜΕΤΑ» λοιπόν, δηλαδή «ΜΕ», δηλαδή κάτι απλό που μετατρέπεται σε μυστικό απλώς και μόνο επειδή ο χρόνος περνά.
Κάποιος θέλησε να μιλήσει για κάποιον που δεν φαίνεται, που τραβά φωτογραφίες κι έτσι βλέπουμε μέσα στα μάτια του.
Κάποιοι συναντήθηκαν, το πιστεύουν ακράδαντα, το λένε, άρα αμφιβάλλουν, άρα παίρνουν φωτογραφίες. Μετά μένει η μνήμη. Κι όταν αυτή ξεκινά κάτι τελειώνει, βρίσκεις κάτι, επειδή το έχασες.
Η μνήμη όταν της παραδίδεσαι μοιάζει ευρύχωρη όταν όμως την κοιτάξεις νηφάλια μπορεί να μοιάζει αδιαπέραστη ακατοίκητη ψυχρή. Ακόμα κι έτσι, όμως, μπορείς να παίξεις μαζί της.
Εικόνες / iMAGES : ***** ******
Ήχος / sOUND : Άλκης Φιλιππίδης
Alexandros Mistriotis/Αλέξανδρος Μιστριώτης 