Bienvenue!/ Wellcome!/ Καλώς ορίσατε!

In these pages you can see pieces of my work. The texts are sometimes in Greek sometimes in French and sometimes in English. Quite often in all three of them. It is not exhaustive but it gives an idea, a glimpse of things I compose.You are Welcome!

________

Je maintiens a écrire quelques-uns de textes ici en Français. Ce qui m’inspire davantage. Ce site ne représente pas de manière exhaustive mon travail, ça donne, néanmoins,  une idée. Bienvenue!

________

Το Ιστολόγιο αυτό είναι σε πρώιμη φάση. Σε αντίθεση με το Σ Τ Η Ν Α Θ Η Ν Α έχει αποκλειστικά προσωπικό υλικό. Καλώς Ήρθατε!

Ποίηση και Πόλη Poetry and the City La poésie et la ville 13/12/2014

 

Τίτλος: Ακούγοντας την πόλη των Αθηνών
13 Δεκεμβρίου 2014

TOMORROW / ΑΥΡΙΟ / IETM Athens Oct 18 2013/ Opening Speech/ Εναρκτήρια Ομιλία

The English text HERE  —-> TOMORROW IETM 2013

Το κείμενο στην Ελληνική —-> TOMORROW IETM 2013 GREEK

I was invited to give the opening speech of an international meeting that took place in Athens. The atmosphere was nice and the public was also «fantastic». The whole 4 day meeting was under the general title «TOMORROW». Προσκλήθηκα να κάνω την εναρκτήρια ομιλία του συνεδρίου του Διεθνούς Δικτύου IETM** στην Αθήνα. Ο γενικός τίτλος ήταν το: «Αύριο». Η Ατμόσφαιρα ήταν ζεστή και το κοινό εξαιρετικό.

Where are we going? Why Athens? What about Art?

Που πάμε; Γιατί η Αθήνα; Και η Τέχνη;

The speech revolves around three themes, Athens, Art, Tomorrow. All of them, of course under the shadow of the current crisis.

Η ομιλία εξελίσσεται γύρω από τρεις άξονες, Αθήνα, Τέχνη, Αύριο. Όλα αυτά βεβαίως κάτω από την σκιά της «κρίσης».

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ/ Kunsthalle Athena 13- 14 Ιουνίου 2011

.
.
Νομίζουμε πως ο ‘Aνθρωπος είναι δεδομένος. Κι όμως. Θα παλεύουμε
πάντα για τα αυτονόητα. Ενώ οι εποχές και οι καιροί κάνουν τους κύκλους
τους, ο ‘Ανθρωπος εξελίσσεται. Εντούτοις διατηρεί όλες τις άλλες στιγμές
και τις ξαναζεί. Η Ανθρωπότητα ξαναζεί συνεχώς την πρώτη της μέρα.
Ξαναζεί και ξανακάνει τις ίδιες ανακαλύψεις ενώ προχωρά και συλλέγει
νέες. Καμία εποχή δεν ήταν ούτε θα υπάρξει τέλεια, καμία εποχή δεν θα
εξαντλήσει την ανθρωπότητα μας.

Κι αν υπάρξει τέλος και έρθει μια τελευταία μέρα, αυτή θα
ανακεφαλαιώνει όλη την ανθρώπινη Ιστορία όπως ένας ’Ανθρωπος, δίχως
να το ξέρει, δίχως να ‘μαι σίγουρος, ανακεφαλαιώνει όλη την Ιστορία. Κι
αυτά που έγιναν κι αυτά που θα γίνουν, κι έτσι ο κάθε άνθρωπος με την
ζωή του, όπως την αποφασίζει, ψηφίζει για τους αιώνες που έρχονται,
συναποφασίζει για το τέλος.
‘Eχουμε την παράδοξη τιμή να ζούμε την αποτυχία της
Ανθρωπότητας. Υπάρχουν τρόποι να ζεις μέσα σ’αυτήν. Ο πιο επικίνδυνος
είναι αυτών που απολαμβάνουν σα δικαίωση την αποτυχία. Αρκούνται
στην καταγγελία με τον νου προσηλωμένο στα περιττώματα. Βρίσκουν
εκεί φως πολύτιμο. Η χαρά τους είναι η χαρά των ορνέων και πρέπει να
γίνει σεβαστή. Τα κοπάδια των κορακιών είναι όμορφα κι αυτά όταν
πετούν πάνω από τα χωράφια που καίει ο ήλιος. Η ερήμωση των σπαρτών
μετά την συγκομιδή είναι ένα κομμάτι της Ιστορίας που πρέπει να
αντικρίσουμε. Στην μυρωδιά της καμένης, από τον δεινό ήλιο, γης υπάρχει
κάτι πέρα από τον χρόνο, μια αίσθηση ελευθερίας.
Υπάρχουν όμως κι άλλοι τρόποι. Υπάρχει κι αυτός που βλέπει όσα
πεθαίνουν να τον σπρώχνουν στην αλήθεια. Ο τρόπος αυτών που βλέπουν
νόημα στην ανθρώπινη περιπέτεια όταν αυτή διαψεύδεται. Αυτών που
βαδίζουν στο τίποτα. Η μάλλον σ’ ένα τίποτα που δεν ολοκληρώνεται ποτέ.
Ενώ δεν υποτιμούν τη δικαιοσύνη, την ομορφιά, την ευγένεια, το αίσθημα
και την αίσθηση, το καλό και το κακό, την υγεία, ξέρουν πως δε μπορούν να
βασιστούν σ’ αυτά. Δεν μπορούν να εκτιμήσουν αυτά τα πράγματα το
γεγονός της ζωής. Και ζητούν και αισθάνονται πως κάτι άλλο εκκρεμεί
διαρκώς που είναι πιο κοντά στο τίποτα παρά στο κάτι. Και μένουν εκεί.
Και δε μπορούν να σταθούν. Κι αυτοί οι πάμπλουτοι άνθρωποι είναι
φτωχοί. Και η φτώχια τους πλουτίζει. Και η φτώχια τους είναι κρυφή και
βαθιά και κανείς δεν θα την δει και οι ίδιοι συχνά δε την γνωρίζουν και γι’
αυτό συχνά βασανίζονται αντί να χαίρονται. Και η φτώχια τους είναι τόσο
ανθρώπινη που θα τους καταδιώκει όλες τις ημέρες της ζωής τους.

Μπορείτε να κατεβάσετε το κείμενο σε μορφή PDF ΕΔΩ [Επιμέλεια Χρήστος Κοτσίνης]

Aυτή ήταν η συμμετοχή μου στο εγχείρημα «Αποχαιρετισμός» αυτό το καλοκαίρι: Ένα βίντεο μαζί με ένα κείμενο. Η συνθήκη ήταν: Δέκα Ηθοποιοί και Δέκα Εικαστικοί στον ίδιο χώρο (Kunsthalle Athena) ελεύθεροι να συνεργαστούν ή να συνυπάρξουν.

Το βίντεο που παρουσίασα έπαιζε διαρκώς χωρίς να σταματά ακριβώς και έχει σαν αφορμή την πυρκαϊά στην Πάρνηθα. Δείτε το μια στιγμή ήρεμη σε πλήρη οθόνη (Full Screen) και σε υψηλή ανάλυση (HD).

Ιδέα: Θέμις Μπαζάκα
Επιμέλεια: Θέμις Μπαζάκα, Μαρίνα Φωκίδη

Συμμετέχουν οι ηθοποιοί: Γιώργος Βαλαής, Κωνσταντίνα Βούλγαρη, Στεφανία Γουλιώτη, Άντζελα Μπρούσκου, Μαρία Πανουργιά, Αγγελική Παπούλια, Γιάννης Στάνκογλου, Γιώργος Συμεωνίδης, Θεοδώρα Τζήμου, Ιωάννα Τσάμη

Και οι εικαστικοί: Κωστής Βελώνης, Χριστίνα Δημητριάδη, Lo-Fi, Παντελής Μάκκας, Αλέξανδρος Μιστριώτης, Θοδωρής Προδρομίδης, Παντελής Παντελόπουλος, Δημήτρης Παπαδάτος, Σωκράτης Σωκράτους, Δημήτρης Τάταρης

Συμβουλευτική επιτροπή: Ορέστης Ανδρεαδάκης, Άντζελα Δημητρακάκη, Έλενα Καρακούλη, Νίκος Παπαστεργιάδης, Γιώργος Τζιρτζιλάκης

Βοηθός Επιμέλεια: Απόστολος Βασιλόπουλος, Ελεάννα Παπαθανασιάδη
Εθελοντές: Δάφνη Μαγγαλούση, Αγγελική Ρούσσου

Η Μαρία πάει στο ποτάμι/ Marie va à la rivière/ Maria goes to the river/ Oct. 2010

Παραγωγή: Χοροθέατρο Νταλίκα 2010
Σύλληψη: Βάσω Γιαννακοπούλου, Τάσος Παλαιορούτας, Σίμος Πατιερίδης Χορογραφία/δραματουργία: Βάσω Γιαννακοπούλου, Σίμος Πατιερίδης Ερμηνεία: Βάσω Γιαννακοπούλου
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Χρύσανθος Χριστοδούλου
Βίντεο: Αλέξανδρος Μιστριώτης
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Επιμέλεια Κοστουμιού: Δέσποινα Μακαρούνη

2010 Production Dalika dancetheater
Concept: Vasso Yiannakopoulou, Tassos Paleoroutas, Simos Patieridis
Choreography/Dramaturgy: Vasso Yiannakopoulou, Simos Patieridis
Dance: Vasso Yiannakopoulou
Video: Alexandros Mistriotis
Original music composed by Chrisanthos Christodoulou
Lighting design: Tassos Paleoroutas
Costume: Despina Makarouni

«Η Μαρία πάει στο ποτάμι» είναι μία παράσταση-ταξίδι τόσο στον εξωτερικό όσο και στον εσωτερικό τόπο. H πορεία της Μαρίας είναι η κάθε πορεία, η ίδια η ζωή, ή ακόμα η καθημερινότητα. H παράσταση δίνει σημασία στην σύγχυση που βιώνουμε, τον φόβο που συχνά, σχεδόν πάντα, μας ορίζει και στην αδιάκοπη ανάγκη μας να ανακαλύψουμε μια αλήθεια προσωπική.

«Maria goes to the river» is a dance-piece talking about displacement, about our journeys  in History, in space, about travels in our mind. The title is playfuuly refering to folk songs and stories but Maria’s travel refers to all travels, to life itself. It refers to the way we approach notions and values that we defend. It refers, even, to everyday routines and everyday actions and decisions. The piece looks straight into the confusion of life and searches movements and rhythms to express it. There is an underlying, subtle and suggestive, connection to the Social reality in Greece but it doesn’t want to trap the audience or get trapped in this narative. It searches through fear which often, almost always,  defines us. It explores our inexplicable need to find something true.

Trailer: Η Μαρία πάει στο ποτάμι/ Marie va à la rivière/ Maria goes to the river/ Oct. 2010

For informations HERE…

Για περισσότερες πληροφορίες ΕΔΩ

«La parole impossible» – «Ο ανέφικτος λόγος»/ Μεταφορά στα ελληνικά/ (Greek+French Version)

FULLSCREEN is better/[English and French commentary follows below]

Έγινε το 2000. Στη Μασσαλία ή μάλλον έξω από την Μασσαλία, η σχολή είναι στην είσοδο ενός εθνικού πάρκου. Ξεκίνησε χωρίς να το καταλάβω στις στιγμές που σταματούσα να δουλεύω ένα άλλο βίντεο. Ήταν οι πρώτες μου ώρες στο μοντάζ κι αυτό επρόκειτο να είναι το πρώτο μου βίντεο. Μόνος στο μεγάλο στούντιο της σχολής. Νύχτες, μέχρι το πρωί, με μια ερημιά που πότε με καθησύχαζε πότε με τρόμαζε. Κάποια στιγμή κι ενώ το έψαχνα σαν σε σκοτεινό δωμάτιο το βίντεο εμφανίστηκε. Είχε ήδη παραγκωνίσει το αρχικό…

It was done during my studies in Marseiile the year 2000. Night spend after night I knew there was something in that phrase. I longed for it. More as a poet who voices poetry, less as an actor who speaks a play.
The citation comes from «La folie du jour» of Maurice Blanchot. I was longing for the silence we are all in, drowning in the unspeakable. Making this work was a moment of relief..
The (original) french version follows…
It is made to be screened without a title, because in reality it doesn’t have any..

J’ai «maintenu» longtemps la phrase de Maurice Blanchot avant de la «toucher». Après une longe insistance de sa part, je me suis posée la question: «Que faire avec?» Cette vidéo m’est survenue pendant la préparation d’une autre. Je l’ai travaille pendant la nuit, a mon école, a l’époque, c’était le sort des novices… J’ai du rester éveillé. Cette vidéo est mon point de départ, ma première. («La folie du jour» est publier en 1973, nous sommes apparus ensemble… )

To VIDEO:»Μπροστά στην οθόνη του Λόγου» / κείμενο: VALERE NOVARINA

Πληροφορίες/ Κείμενα/ Εικόνες ΕΔΩ
Description, reflexions, stills ICI
Description, Reflexions, stills, etc (in Greek and in French for the time being) HERE..

Καλύτερα να το δείτε σε ολόκληρη την οθόνη (fullscreen/έχει ένα κουμπάκι, πάνω στο βίντεο, κάτω δεξιά)
Version Grecque. Mieux vue en pleine écran.

While Dreams Die (2010) «THE VIDEO»

Viewed in a loop, with no begining or end actually and much better on a Fullscreen.
The description, some thoughts, stills, etc HERE..

Φτιαγμένο να κυλά χωρίς αρχή ή τέλος, κυκλικά. Πολύ καλύτερα να το δείτε σε ολόκληρη την οθόνη (fullscreen/έχει ένα κουμπάκι, πάνω στο βίντεο, κάτω δεξιά)
Περισσότερα ΕΔΩ

Installée la piece est diffusée en loupe. Préférable en pleine écran.
Description, reflexions, stills (en anglais pour l’instant) ICI

LA VUE/ Η ΘΕΑ/ LOCUS SOLUS MPENAKI MUSEUM/ 24 SEP-10 OCT 2010

LA VUE/ Η ΘΕΑ
Why is this ALL happening? We don’t know.

There is something utterly inaccessible in the Rousselian text; which is himself, and the reason why he does all things.
His work resists psychology and theory and explanation, it is so opaque, it becomes a universal metaphor.
The texts explode, like crystals around an invisible point. This point is, probably, the fact that… we are here.

My piece, entitled “La Vue”, is also related to Courbet’s “L’ Origine du Monde”. A landscape is created, in my mind, through the juxtaposition of the works of these two Gentlemen. I revolve around it.

We all behave as if the questions were unnecessary, or granted. Contrary to the expanding nature of Roussel’s work I am bending my body, I am leaning inwards. I try to approach the first question, as a child, like Roussel I am not trying to explain, I only go there, playfully, without underlining much the danger, the risk, the imminent despair, the desire.

LA VUE/ Η ΘΕΑ
Μα γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Δεν ξέρουμε.

Υπάρχει κάτι οριστικά απροσπέλαστο στο «κείμενο» του Ρ. Ρουσσέλ, το οποίο είναι αυτός ο ίδιος. Καθώς και ο λόγος που έγραψε και ταξίδεψε και έζησε.
Η γλώσσα του αντιστέκεται στην ψυχολογία, στην θεωρία και στην εξήγηση, είναι τόσο αδιαφανής ώστε καταλήγει μια παγκόσμια μεταφορά, ένα μνημείο του αινίγματος. Τα κείμενα ανατινάσσονται σε αργή κίνηση, αναπτύσσονται μανιασμένα με τάξη σαν κρύσταλλοι γύρω από ένα αόρατο σημείο. Αυτό το σημείο είναι, πιθανότατα, το γεγονός πως είμαστε εδώ…

Το έργο που παρουσιάζω, με τίτλο «LA VUE», σχετίζεται επίσης με το έργο του Γουσταύου Κουρμπέτου () (Gustave Courbet 1819-1877)
«L’Origine du Monde». Ένα τοπίο γεννιέται, στον Νου μου, από αυτή την παράθεση.

Συμπεριφερόμαστε, επί τω πλείστον, σαν να μη χρειάζονταν οι ερωτήσεις και η δίψα, κάποτε δε, σαν να είναι δεδομένες. Αντίθετα με τον διαστελλόμενο χαρακτήρα των κειμένων του Ρουσσέλ εγώ λυγίζω το σώμα και συστέλλομαι. Θέλω να πλησιάσω την πρώτη ερώτηση, με τρόπο παιδικό, σαν τον Ρουσσέλ δε προσπαθώ να εξηγήσω, μόνον πάω εκεί, χωρίς να υπογραμμίζω πολύ τον κίνδυνο, την επικείμενη απελπισία, τον πόθο.

___________________________________________________________________________________________

Ο Τίτλος και η αφορμή της έκθεσης αφορά στο ομότιτλο κείμενο του Ραιημόν Ρουσέλ  (Raymon Russel 1877- 1933)

ενός πολύ ιδιαίτερου Γάλλου συγγραφέα που όσο περνάν τα χρόνια τόσο αυξάνεται το ενδιαφέρον γύρω από το έργο του. Ήταν νευρολογικά ασθενής και μόνον λόγω της μεγάλης περιουσίας που κληρονόμησε μπόρεσε να ζήσει μια «κανονική» ζωή και να γράψει μέχρι τα 56 του χρόνια οπότε αυτοκτόνησε στο Παλέρμο. Τα κείμενα του είναι σαν παιχνίδια που χτίζονται μέσα από περιορισμούς που έβαζε ο ίδιος στον εαυτό του. Κάτι που θυμίζει την ομάδα Oulipo αλλά και τους «Σουρεαλιστάς» οι οποίοι και τον λάτρεψαν (ενώ ο ίδιος ο Ρουσσέλ έλεγε πως δεν τους κατανοούσε). Δεν φόρεσε ποτέ ρούχο πάνω από δύο φορές και έκανε τον γύρω του κόσμου δύο φορές αλλά δεν βγήκε ποτέ από το ξενοδοχείο του…

While Dreams Die (2010)/ Kunsthalle Athena May 2010…

[Stills and Texts written for a video installation presented in KunstHalle Athina during the Inaugural event.]

While European Legitimacy dies… While the Consuming Paradise dies… While «hope» dies in a cityscape abandoned, devoured, manipulated… While Economie devours, blatantly (enfin!) Politics without understanding what this is all about…

I look at this mess. I foresee more hope in this agonising state than in virtual realities of the recent past.

I hold on the light that comes through the window, I follow my hand while it moves. No matter what we do, we are doing something.

Ενώ οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί χάνουν την νομιμότητα τους. Ενώ ο καταναλωτικός παράδεισος σβήνει. Ενώ η ελπίδα πεθαίνει σε μια πόλη εγκαταλημένη λεηλατημένη, παραπλανημένη. Ενώ η Οικονομία κατασπαράζει, απροκάλυπτα (επιτέλους) την Πολιτική χωρίς να καταλαβαίνει περί τίνος πρόκειται… Κοιτώ την σύγχιση. Αναγνωρίζω περισσότερη ελπίδα σ’αυτήν την αγωνία απ’ ότι στις ψευτοπραγματικότητες του πρόσφατου παρελθόντος.

Πιάνομαι στο φως που μπαίνει από το παράθυρο, ακολουθώ το χέρι μου ενώ κινείται.

 Ότι κι αν κάνουμε, κάνουμε κάτι.

«While dreams die» I look around.Sometimes I stand devastated by love,by time,by History.While dreams die, scribbling can be a great comfort.On papers and walls, with gestures on the air, just by being there.Scribbles when you look at them are not scribbles any more.They can be mirrors precise and they can be meeting points,proofs of life, manifestations of imperceptible winds.

«Ενώ Όνειρα πεθαίνουν» κοιτώ γύρω. Κάποιες φορές κάθομαι συντετριμένος από την αγάπη, τον χρόνο, την Ιστορία. «Ενώ όνειρα πεθαίνουν» μπορεί το να μουτζουρώνεις να είναι μεγάλη παρηγοριά. Σε χαρτιά και τοίχους, με χειρονομίες στον αέρα, απλά και μόνο όντας εκεί.Οι μουτζούρες όταν τις κοιτάς δεν είναι μουτζούρες πια. Μπορούν να γίνουν καθρέφτες ακριβείς και μπορούν να γίνουν σημεία συνάντησης, αποδείξεις της ζωής, εκδηλώσεις ανεπαίσθητων ανέμων.

There is that moment we all know, when you are making lines on paper without knowing what, why or even when. These things that are impossible to recreate, this state of absence is one of the most precise manifestation of oneself.

I see scribbles from two different angles. The first evolves from the specific to the general and describes the impossibility to describe oneself, it defends man, retains hope, calls for attention. The second one considers the world as a mass of flowing forces that have a long forgotten source. Man is entangled within. The Agony and the chaos we are entering now is not new, it is an expression of an inherent quality of our world.
Slowly, steadily, our bodys float in the matter.

 

I see scribbles from two different angles. The first evolves from the specific to the general and describes the impossibility to describe oneself, it defends man, retains hope, calls for attention. The second considers the world as a mass of flowing forces that have a long forgotten source. Man is entangled within. The Agony and the chaos we are entering now is not new, it is an expression of an inherent quality of our world.
Slowly, steadily, our bodies float in the matter.

 

 

Υπάρχει η στιγμή που όλοι γνωρίζουμε, στην οποία κάνουμε γραμμές σ’ ένα χαρτί χωρίς να ξέρουμε το γιατί, το τι ή ακόμα και το πότε. Αυτά τα πράγματα που είναι αδύνατο να αναπαράγουμε, αυτή η κατάσταση απουσίας είναι μια από τις πλέον ακριβείς εκδηλώσεις του εαυτού.

Βλέπω τις μουτζούρες από δύο διαφορετικές οπτικές γωνίες. Μία που αναπτύσεται από το ειδικό προς το γενικό και περιγράφει το απερίγραπτο του εαυτού και έτσι υπερασπίζεται το ανθρώπινο, συγκρατεί την ελπίδα, επιστά την προσοχή. Και μιαν άλλη που θεωρεί τον κόσμο σαν μια μάζαδυνάμεων και συνειδήσεων που ρέουν, η πηγή τους έχει ξεχαστεί. Ο άνθρωπος βρίσκεται μέσα σ’ αυτήν την ροή. Η αγωνία και το χάος που γνωρίζουμε τώρα δεν είναι κάτι νέο. Πρόκειται για την εκδήλωση μιας εγγενούς ποιότητος του  κόσμου. Αργά, σταθερά τα σώματα μας επιπλέουν μέσα στην ύλη.